Ovo nas vraća nazad na temu Sibila. (Fulcanelli je upozorio svoje čitaoce da je jedno dobro klasično obrazovanje neophodno potrebno kako bi se mogla razumjeti njegova podtekstualna značenja.) Kako smo već vidjeli, Kumska sibila je postala poznata preko Virgila, kad je proricala rođenje spasitelja i kao Enejov vodič u podzemni svijet. Nastavljajući da čitamo sedmo poglavlje, vidimo da Fulcanelli tu diskutuje upravo tu tematiku i ponovo zapažamo njegovu referencu na Varro.
Najpoznatiji katalog sibila, i koji se najviše citira (iako je njegova originalna verzija izgubljena) je onaj rimljanskog učenjaka kojeg citira Fulcanelli, po imenu Varro (116.-27. p.n.e.) čijih je deset imenovanih sibila poznato iz djela Divinae Institutiones koje je napisao Lactantius (ca. 250. – nakon 317.). To je bila prva knjiga koja je štampana u Italiji (Subiaco, 1465). Sibila je ostala za hrišćane, koji su tada još uvijek bili vezani za svoje pagansko korijenje, jedan direktan dokaz gesta Dei, ili božjih znakova.
Za vrijeme helenističkog perioda, mnogi jevrejski falsifikati koji su se pojavili u Aleksandriji bili su prihvaćeni kao istinska sibilinska proročanstva i korišteni za svrhu propagande. Navodno, postojala su i orginalna Sibilska proročanstva koja su čuvana u hramu Capitoline Jupiter, u Rimu, sve do kraja te imperije. Ova kolekcija za koju sada znamo je jedna prilično haotična kompilacija nazvana Oracula Sibyllina i ona je puna kojekakve religiozne propagande i apokaliptičnih proročanstava. Grčka verzija teksta je spašena od zaborava i štampana 1545.g. u Baselu.
Sibile su bile popularne figure u srednjevijekovnoj i renesansnoj umjetnosti, a najpoznatije mjesto gdje su one bile predstavljene je Mikelanđelova Sikstinska Kapela. Ta tema je skoro potpuno nestala iz hrišćanske umjetnosti nakon zasjedanja tzv. Koncila u Trentu, 1563.g. Posvećenje katedrale u Auchu dogodilo se 12. februara 1548.g., u vrijeme kada su 18 prozora Arnauda de Mola i 113 klupa hora bili kompletirani i na kojima su Sibile bile veoma jasno predstavljene. Dakle, činjenica da se tamo uopšte pojavljuju te Sibile je samo po sebi neobično.
Sibile su izgovarale svoja proročanstva u stanju ekstaze, što će čitalac Tajne Istorije Sveta na kraju spoznati da je to povezano sa procesom ekstatičkog uzdizanja ili spuštanja Šamana, čime su se u početku ekskluzivno bavile samo žene – Sibile. To nas ponovo vodi natrag do Fulcanellijevog opisa svoje vlastite ekstaze nakon što je po prvi put ugledao gotsku katedralu i sigurno nas vodi do njegovog pojavljivanja u blizini Sevilje kao „žene“ i „mlade devojčice“ u istom vremenskom periodu kada sam ja nestala.
Ono što bi čitalac možda mogao sada da kaže je da su rješenja najvećih misterija svijeta, u jednu ruku, prilično jednostavna i da nam se stalno nalaze ispred očiju, a u drugu ruku, ona su kao krugovi nekog lavirinta. Kraj sedmog poglavlja knjige Mystery of the Cathedrals vraća nas ponovo natrag na temu Djevice:
U simboličnoj ikonografiji, zvijezda se koristi kako bi se označio jedan začetak, isto kao i rođenje. Djevica je često predstavljena sa jednim nimbusom zvijezda. Djevica u Larmoru (Morbihan) čini dio jednog finog triptiha, predstavljajući smrt Hrista i patnju Marije (Mater dolorosa). Na nebu, u centru te kompozicije, možemo vidjeti sunce, mjesec i zvijezde i Irisinu maramu. Djevica drži u svojim rukama jednu veliku zvijezdu – maris stella – što je epitet koji joj je pridan u jednoj katoličkoj himni.
U ovom malom izvodu nalazimo mnogo znakova i nagovještaja koji nas vode u nekoliko pravaca istovremeno. Prvo, to nam sugeriše da moramo uzeti u obzir vezu Djevice sa pojmom zvijezda, što nas onda vodi do Camino de Santiago Compostela, u Francuskoj poznat kao Chemin de St. Jacques de Compostella.
Riječ Compostela se očigledno može interpretirati kao “campus stellae” ili zvjezdino polje. Cijeli Camino de Santiago, od San Juan pied de porta do Compostele, naseljen je selima, mjestima i planinskim prelazima koji su imenovani po zvijezdama, kao da hoće da nam kažu da je cijeli Camino jedna zvjezdana staza, Mliječni put, jedna staza koja nas vodi do jedne posebne tačke: zvijezdinog polja. Ovo nas je opet podsetilo na trag koji je dat u Kasiopejskim Transmisijama:
O: Polja djeteline u Rhinelandu prinose nesanjana bogatstva.
P: Gdje su ta polja djeteline?
O: Blizu dobro utabanih staza.
P: Da li mislite na Rhineland u smislu pojma iz njemačkog?
O: Nismo mislili na Rhinelander, Wisconsin… Ili jesmo?!? Ko će reći?
P: Ko?
O: Tragalac, kopač, onaj koji nosi štap u stalnoj potrazi za zelenijim livadama. […] Poslednja naznaka za večeras: Potražite vibratornu frekvenciju svjetlosti.
„Blizu dobro utabanih staza“ se zasigurno može smatrati referencom na Camino de Santiago Compostela.
Fulcanelli nam daje jednu indiciju:
Ruta Svetog Jakova se takođe naziva Mlječna Staza. Grčka mitologija nam kaže da su bogovi pratili ovu rutu kad bi išli u Zevsovu palatu i da su je junaci takođe pratili kako bi ušli u Olimpiju. Ova Ruta Svetog Jakova je jedna zvjezdana ruta, koja je pristupačna samo izabranicima, hrabrim, upornim i mudrim smrtnicima.
Druga interpretacija potiče od alhemičarskog pojma: kompost (compost, prim prev.). To se može odnositi na jedan predmet iz Canselietovog uvoda: pojavljivanje jedne bijele zvijezde koja indicira uspješno ostvarenje prvog dijela Velikog Posla. Fulcanelli kaže:
Čista Materija, iz koje hermerička zvijezda osvještava perfekciju: to je sada naš kompost, blagoslovena voda Compostele (od latinske riječi albastrum, jedna kontrakcija alabastruma, bijela zvijezda). A to je takođe i jedna vaza ispunjena parfemom, vaza od alabastera (latinski: alabastrus) i pupoljak koji izniče iz cvijeta znanja, hermetičke ruže.
Operacija je završena kada se na površini pojavi jedna blještava zvijezda stvorena od zraka koje dolaze iz jednog centra, koji je prototip velikih ružičastih prozora naših gotskih katedrala. To je siguran znak da je hodočasnik sretno stigao do kraja svog prvog putovanja. On je primio mistični blagoslov Svetog Jakova, potvrđen svjetlosnim znamenjem koje je zasijalo, kako kažu, preko apostolovog groba. Ona ponizna i prosta školjka koju je on nosio na svojoj kapi postala je jedna sjajna zvijezda, u jednom oreolu od svjetlosti.
Tek nakon što sam se preselila u Francusku, bila sam u stanju da razumijem važnost veze između pojmova Djevice, zvijezde, Chemin ili Camino, Mlječne Staze, i mog ličnog puta. Već dugo vremena nisam bila u stanju da jasno vidim zvijezde iz svoje kuće u Floridi. Svjetlosno zagađenje je bilo toliko da su se mogle jasno vidjeti samo najsjajnije zvijezde u noći. Nisam vidjela Mlječnu Stazu od svog djetinjstva.
U ruralnim područjima Francuske, posmatranje neba po noći je jedan doživljaj. Jedne noći izašli smo napolje i posmatrali Mlječnu Stazu koja je bila toliko jasna i treperava, da je podsjećala na prste od svjetlosti koji prebiru po nekoj velikoj nebeskoj harfi. I tamo, tačno na samom kraju Mlječne Staze, ugnježdena kao neko krajnje utočište, Zevsova Palata, Olimpija, “svjetlosno znamenje koje sija preko groba”, nalazila se Kasiopeja: ogromno slovo M ili W zavisno od godišnjeg doba. Zasigurno, Kasiopeja je po konfiguraciji slična Školjci Sv. Jacques. Školjka je zvezda, a zvezda je vaza alabastara, hermetička ruža, zvezda u RUCI Djevice.
Cassiopeia je jedna ustoličena žena, sa čije se desne strane nalazi zvijezdom krunisani kralj Kefej (Cepheus, prim. prev.) koji drži svoj skiptar okrenut prema njoj. U starim spisima ona je opisana kao njegova žena, a u drugim prastarim izvorima ona se pominje kao “Nevjesta, Jagnjetova žena”.
Cassiopeia je bila kćer Araba (po kome je nazvana Arabija), jednog Hermesovog sina. Navodno, prema “staljiniziranim” grčkim mitovima, Kasiopeja je bila veoma gorda i tvrdoglava a to je bio i razlog zašto je njena kćerka morala da pati. Govorilo se da je Posejdon stavio Kasiopeju na nebo kao kaznu – mada je to jedna čast koja je obično “nagrada”. Kako da objasnimo ovaj zbunjujući element?
Cassiopeia je posjednuta na stolicu koja se okreće naopako svakih 24 sata i to je trebalo da podrazumijeva njeno “kažnjavanje”. Međutim, sva sazviježđa su “naopačke” gledajući iz jedne ili druge perspektive.
Ukoliko uzmemo u obzir koncept “Trostruke Boginje”, onda bi Kasiopeja podrazumijevala maternalnu komponentu trojstva sa Andromedom, djevicom, i Meduzom, ružnom nemani ili destruktivnim elementom cijele te priče. Kasiopeja se često predstavlja kako drži palmin list, što je jedan simbol plodnosti, čime se ona poredi sa Demetrom koja daje žito Triptolemu. Takođe primjećujemo da je Sibila od Samosa, koja je predstavljena na prozorima Arnauda de Molesa, takođe držala palmin list.
Julius Schiller (1627.) je vidjeo Kasiopeju kao Mariju Magdalenu, a neki su vidjeli i određene paralele između Kasiopeje i Batšebe (Bathsheba, prim. prev.).
Kelti su nazivali ovo sazviježđe Ilys Don, ili “Donova kuća”, poznata i kao “Tuatha de Danaan.” Ona je kao Danaja bila Perzejova majka. Tako možemo vidjeti jedno kombinovanje ove dvije žene i hieros gamos (sveti brak) Perzeja i njegove sestre, Andromede, kao jedan izraz alhemičarskog androgena, dostizanja „Velikog Dela“.
U obliku mitova i priča o potrazi za Svetim Gralom, ili što se po našoj modernoj metafori označava – bijegom iz Matriksa – za većinu likova koji se pojavljuju u grčkim sazviježđima rečeno je da su stavljeni tamo od strane nekog od bogova kako bi im se izrazilo poštovanje, odnosno, da bi oni ostali u pamćenju. Likovi tog sazviježđa, Kefej i Kasiopeja su neobični po tome što njima te pozicije nisu dodijeljene kao znak poštovanja, nego su oni tu kako bi kompletirali priču o Perzeju, Andromedi i Ketosu. To je jedna grupa od pet konstelacija koja je neobična po tome što je to jedini klasični mit koji je potpuno prikazan.
Da li se ovdje možda radi o jednoj naznaci da bi ovaj mit – uključujući važnu ulogu Kasiopeje – mogao da bude neka vrsta “poruke u boci” za čovječanstvo? Kasiopeja, polje zvezda:
Prototip velikih ružinih prozora?
Operacija se postiže kada se na površini pojavi sjajna zvezda formirana zracima koji dolaze iz jednog centra, prototipa velikih ružinih prozora naših gotičkih katedrala. Ovo je siguran znak da je hodočasnik srećom stigao do kraja svog prvog putovanja. Dobio je mistični blagoslov Svetog Jakova, potvrđen blistavim utiskom koji je sijao, kažu, nad grobom apostola. Skromna i uobičajena školjka koju je nosio na šeširu postala je blistava zvezda, u oreolu svetlosti.
Kasiopeja: blistava zvezda formirana zracima koie dolaze iz jednog centra… siguran znak da je hodočasnik srećom stigao na kraj svog prvog putovanja. Dobio je mistični blagoslov Svetog Jakova…
“Mi smo vi u budućnosti”, rekli su. „Prenosimo„ kroz “otvor koji je predstavljen u lokatoru koji predstavljate kao Kasiopeja, zbog snažnih radio impulsa poređanih sa Kasiopejom, koji nastaju zbog pulsara neutronske zvezde 300 svetlosnih godina iza nje, kao što se vidi iz vaše lokacije. Ovo olakšava jasan prenos kanala iz 6. denziteta na 3. denzitet… [u] „Nultom“ vremenu (koristeći elektromagnetiku i gravitaciju koji su međusobno povezani, ili možete reći „objedinjeni“. Prostor i vreme su selektivni i fleksibilni. … Vidite, kada neko koristi nulto vreme, postoji i nulti prostor. “
Julius Schiller, koji je interpretirao ove konstelacije hrišćanskim pojmovima, nazvao je Andromedu “Sepulchrum Christi,” ili “Hristov grob.” Postoji takođe i jedna frojdovska analogija koja asocira bure sa ženom. Implikacije plodnosti ovdje su očigledne: Hrist je bio u grobu dok je čekao da ponovo uskrsne – sjeme je spremno da se pojavi u Proljeće. Ovo nas, naravno, povezuje i sa onim šta je Fulcanelli rekao: “On je primio mistični blagoslov od Svetog Jakova, potvrđen svjetlosnim znamenjem koje je sijalo, kako kažu, preko apostolovog groba“, zajedno sa tragom od Kasiopeje: „Ko će reći? … Tragač, kopač, onaj ko nosi štap u neprestanom traganju za zelenijim pašnjacima.“
Feničani su u konstelaciji Andromede vidjeli jedan prostor za vršenje žita što je jedna interesantna konotacija kada neko poveže to sa pojmom “žetva” i “izdvajanje žita iz kukolja”. Takođe, riječ “tribulation” (muka, patnja, prim. prev.) je povezana sa riječju “threshing” (u smislu – vršidbe, prim prev.), ili izdvajanje žita iz kukolja.
konj, kobila, mer, mere, more, majka – Devica na kojoj se zvezda pojavljuje – Prima Materia
Sirrah, zvijezda koja sija sa Andromedine glave, je takođe jedna od četiri zvijezde koje obrazuju kvadrat u konstelaciji Pegaz – Perzejov konj – koji je rođen iz krvi obezglavljene gorgone, Meduze. Ta zvijezda na glavi Andromede je takođe poznata i kao “pupak” od Pegaza – [konj, mare (kobila), mer, mere, more, majka.]
Pegaz je bio izdanak Posejdona, s kim je Meduza vodila ljubav u Ateninom hramu, što je podrazumijevalo obeščašćenje ovog boginjinog svetog mjesta. To je bio jedan strašno veliki prestup jer se Atena ponosila svojim djevičanstvom a sam “Parthenon” znači “djevičansko mjesto.”
Pegazovo ime vjerovatno potiće od grčke rijeci “pege,” ili “izvor,” odakle imamo još jednu vezu sa mogučnošću da sječa Gorgonine glave takođe podrazumijeva jednu obnovu djevičanskih voda sa izvora mitova o Gralu, što podrazumijeva jednu aktivnost u iscjeljenju jedne pustare.
U umjetnosti Srednjeg Istoka takođe nalazimo mnoge krilate konje, koji takođe mogu da budu u vezi sa ovim mitom. Neki kažu da su rani Arijevci tvrdili da ova konstelacija predstavlja Asva, sunce, i da je to, u stvari, Chiron-ova kći, Thea. Ona je kao Artemidin kompanjon bila zavedena od strane Eola, boga vjetra. Posejdon joj je pomogao tako što ju je pretvorio u konja. Ovdje moramo takođe uzeti u obzir i onu dobro poznatu asocijaciju konja sa Keltima i perzeidima.
Egipcani su označavali ovu konstelaciju pojmom “Sluga”, a neke njene zvijezde pojmom “šakal”. Arapi su taj kvadrant nazivali Al Dalw, ili “kanta vode,” koja se predstavlja kao urna u zodijačnoj konstelaciji Akvarijusa, što je moj znak rođenja.
Mislim da gornja slika prilično pojašnjava stvar. Naš mozak je taj “Božji konj” kojeg tragaoc mora da “školuje” kako bi stigao do svoje destinacije, a ovdje takođe vidimo i jednu veliku sličnost sa simbolom – Omega.
Grci su označavali te četiri zvijezde Pegaza pojmom – vrata raja. Hebreji su ih nazivali “Nimrodov konj”. Hrišćani su u njima vidjeli magarca koji je nosio na svojim leđima Hrista u Jerusalem, što nam sugeriše jedno poklonstvo Boginji, koje je kao istinski obred alegorično izražen kao raspeće. Takođe ne smijemo zaboraviti da su se vitezovi Templari često predstavljali kao – dva čovjeka na jednom konju. Šta drugo bi tako nešto moglo da predstavlja, do jedan dualitet duha i materije, ujedinjen preko “jahanja konja”?! Određeni alhemičarski simboli prikazivali su ili dva čovjeka, ili dvoglavog čovjeka na leđima konja, kako se penje ljestvama; ili u uz neko drvo.
O kakvoj god varijaciji ove priče da se radi, njen suštinski elemenat predstavlja to što u njoj heroj ostvaruje neki skoro nemoguć poduhvat, te onda dobija jednog “letećeg konja,” a onda on, uz pomoć tog konja, ide dalje i ostvaruje još veće poduhvate koji su u vezi sa “oslobađanjem” drugih. Prilikom svega toga, on osvaja i srce svoje izabranice, i – kao što je to sa slučajem Perzeja – oni žive u vječnoj sreći nakon svega toga.
Prema frojdovskoj terminologiji, krilati konj se asocira sa potentnim falusom uz pomoć kojeg je heroju moguće da prebrodi sve prepreke. U antičkoj grčkoj umjetnosti postoji mnogo simbola u obliku ‘krilatih falusa’. Ovaj elemenat seksualnosti može da se odnosi na oboje, kako na stvarne genetičke principe, tako i na temu “polarnih suprotnosti” koja je predstavljena u knjizi Tajna Istorija Sveta, što je drevna gnostička tradicija koju je otkrio Boris Mouravieff.
U jednoj priči nalazimo da je Perzej sagradio brod kojeg je nazvao Pegaz, za kojeg se govorilo da je plovio s takvom lakoćom kao jedan leteći konj. To je ujedno i prototip priče o Argonautima koja se odnosi na sposobnosti “letećeg ovna” što kasnije postaje Zlatno Runo, a moramo imati na umu i to da sve ove konstelacije o kojima diskutujemo pripadaju znaku Ovna. U ovoj priči, leteći ovan spašava brata i sestru, ali sestra pada u more. Da li je ona onda postala Andromeda? Da li počinjemo videti razliku između Aresa (grčkog boga rata, prim.prev.) i Ariesa (ovna, prim.prev.)?
Takođe moramo primjetiti da je pojam Argonauta bio obrađen kao posebna tema u knjizi Misterija Katedrala, i da je Fulcanelli ukazao na to kao na jedan od načina Zelenog Jezika da se kaže: “Art cot“, ili umjetnost svjetlosti. Tako se nalazimo opet u situaciji da uzmemo u obzir Julesa Viollu i jedinicu za mjerenje svjetlosti – “violle”. Fulcanelli je takođe povezao Perseusa sa Jasonom iz Argonauta, i ja sam uverena da je to bila namerna „greška“.
Još jedna veoma važna stvar: od svih antičkih heroja mitova i legendi, Perzej se izdvaja po tome što je on bio daleko najuspješniji; mnogi drugi su započeli svoju bitku sa najboljim namjerama, imali su mnogobrojne uspjehe a onda su pali jer su ili postali oholi ili usljed izdaje ili zbog toga što nisu uspjeli odoljeti nekom iskušenju.
Između Kasiopeje i Danaje nalazimo jednu interesantnu vezu u kojoj one obe predstavljaju “korijen” problema koji uzrokuje glavnu dramu u toj priči. Perzej se izlaže velikoj opasnosti trudeći se da “spasi” svoju majku, a Andromeda je takođe izložena velikoj opasnosti kao “žrtva” za njenu majku. Iz nekog razloga Danaja nije u stanju Polidektu reći – “ne”, jer on ima neku moć nad njom – a veoma zločudna Kasiopeja govori u ime svoje kćeri i kćerine ljepote, zbog čega obe završavaju u ‘vrućem kotlu’.
Isto tako, Kasiopeja je možda znala šta radi kad je prouzrokovala to da njena kćerka bude mamac za Morskog Serpenta, Ketusa. Kao jedna „proročica“ (“Oracle”, prim.prev.) ona je mogla znati da Perzej, isto kao Neo (u filmu Matriks, prim.prev.), može da savlada sve prepreke da bi spasio druge; i da je to ono ‘nešto više’, jedna osobina, s tačke gledišta orjentacije prema drugima, koju je potrebno imati da bi se obezbjedio uspjeh.
Naravno, krajnji rezultat je bio taj da je Perzej ubio morsko čudovište i oženio Andromedu. Oni su onda otišli kao tim: da se bore za pravdu, da oslobađaju podjarmljene, da pretvaraju zlikovce u stijenje, i nastavili su da žive u vječnoj sreći i veselju.
Tako, kao simbol ostvarenja Slobode iz Matriksa, ovdje, kao prvo, nalazimo da je Perzej taj Heroj na kojeg bi se trebali ugledati, a kao drugo, da nam simbolika ovog mita, koji je jedini potpuno predstavljen na nebu iznad naših glava, ukazuje na to koji put treba da ‘pratimo’ kako bi pronašli neke indikacije koje će omogućiti svakom tragaocu ne samo da odsjeće glavu svoje vlastite Meduze, te tako oslobodi Istinu u obliku Krilatog Konja, Pegaza, nego i da uz pomoć te Istine uzme učešća u Oslobođenju Andromede. Vjerujemo da ne postoji ni jedan važniji zadatak koji se danas nalazi pred nama na planeti Zemlji.
Da se vratimo nazad, kad smo preselili u ovu kuću u kojoj sada živimo, primjetili smo da se obližnje selo koje mogu vidjeti kroz prozor, zove “Belcassé”. To me je ime zainteresovalo jer me je asociralo na pojam “Lijepa Kasiopeja”. Saznali smo da to ime znači “Lijepi Hrastovi”. I počela sam da slijedim značenje tih riječi i na kraju sam otkrila da Kasiopeja takođe može bukvalno da znači “Hrastov Glas”, Sibila, Velika Majka, Djevica. Stvari su postale malo zanimljivije kada sam saznala da je najstarije ime sela bilo „Lampe Adagio“, ili „Sporo svetlo“. Hmmm… „Potražite frekvenciju svetlosti.“
Ovaj region – na maloj udaljenosti od Agena gde je Nostradamus proveo mnogo godina svog života (doći ćemo i do toga) bio je priličan centar katarizma, kao što je bio Alet-les-Bains, rodno mesto Nostradamusa. Zanimljivo je da su čak i katolički monasi bili „zaraženi herezom“, takoreći, i postoje priče da su katari bili zaštićeni u lokalnim verskim kućama. Opatija Belleperche, na primer, smeštena je tačno na reci Garonne, koju mogu da vidim kroz prozor svoje kancelarije, i koja je posedovala svu zemlju koja vodi tačno do našeg zamka. Oni su bili poznati po svojim konjima. Mnoga polja koja sada proizvode pšenicu, uljanu repicu, suncokrete, itd., su korišćena za ispašu konja… “Polja deteline u Rhinelandu?”