Fulkanelijev pravi identitet i da Vinčijev kod – 8. deo

Sada, sastavivši toliko zanimljivih tragova, idemo u nešto drugom pravcu. 1483. Leonardo da Vinči naslikao je „Madonu stena“. (Potpun naslov: “The Virgin of the Rocks (The Virgin with the Infant Saint John adoring the Infant Christ accompanied by an Angel)“ (Louvre). Između 1506. i 1508. naslikao je drugu, ili „londonsku verziju“, “Madone stena”. Veruje se da je prva urađena radi ispunjenja ugovora sa Milanskim Bratstvom Bezgrešnog Začeća. Očigledno je da im se nije dopala i da je prešla u ruke Francuza. Bratstvo je naručilo drugu verziju u kojoj je Ambrogio da Predis trebalo da ima udeo u radu. Usledili su argumenti i tužbe između njega i Leonarda i Bratstva, i proteklo je 25 godina pre nego što je Bratstvo konačno dobilo verziju koju su želeli.

Upoređivanjem dve slike čovek stekne osećaj da je prva verzija morala prenositi poruku koju je Bratsvo želelo da potisne, a u drugoj verziji, naizgled prihvatljivoj za njih, Leonardo je ipak uspeo da prenese svoju poruku. Ili to, ili je on imao malo veze sa drugom verzijom. U svakom slučaju, promene kompozicije otkrivaju nam, izgleda, na šta je Bratstvo prigovorilo. Očigledno su prigovorili anđelu, koji je sedeo pored novorođenčeta Isusa, pokazujući na novorođenče Jovana Krstitelja. Verovatno su tražili da se uključe oreoli, ali mislim da je Leonardo dodao „reedy krst“ preko Jovanovog ramena na vlastitu inicijativu. Louvre verzija opšte je prihvaćena kao Leonardova verzija, ali i dalje postoje sumnje u verziju Nacionalne galerije. Stavka na prvoj slici koja je dobila najviše komentara je čudna, gotovo preteća ruka Bogorodice u prvoj verziji slike. Pogledajmo ruke sa dve verzije jedna pored druge, imajući u vidu sve Leonardove komentare o „pričanju priče“ svojim slikama, gestama ruku i tako dalje. Mislim da ruka uopšte ne preti, kao što ćemo uskoro otkriti. Slike su otprilike jednake veličine, ali figure u drugoj verziji približavaju se gledaocu i čine ih „težim“ i „više idealiziranim“ kao da su napravljene od kamena. Boje druge verzije umanjene su do te mere da izgledaju kao da su mrtva tela – čini se da bledilo nalik lešu namerno naglašava da je “poruka” slike “smrt”.

A sada, pogledajmo još jedno od da Vinčijevih dela: Poslednja večera…

Za Poslednju večeru se kaže da je “zamrzavanje trenutka u vremenu”, trenutak kada je Hristos upravo izgovorio reči: “Jedan od vas će me izdati”, a učenici reaguju na reči veličanstvenim prikazima poza i gestikulacija, „otkrivajući namere njihove duše“. Leonardo je nesumnjivo napravio mnogo studija pre nego što je počeo da slika, ali danas su nam preostale samo dve. Jedna od njih je brzo – čak i grubo – nacrtana i prikazuje SVE figure, čak i ako nisu poređane u nizu iza stola. Zbog nemogućnosti da ih sve postavi za stolom zbog male veličine stranice na kojoj je crtao, četiri je stavio na dno. ALI, njegova namera je bila jasna, jer je stavio ponovljeno rame/ruku jednog od učenika levo od gornjeg reda. U skici, Leonardo se držao standardnog ikonografskog stila, ostavljajući Judu samog na bližoj strani stola.

Čini se da je slučaj da je, mimo zamrzavanja ovog trenutka u vremenu, Leonardo imao kao nameru i druga, dublja značenja, kao što možemo pretpostaviti iz njegovih gore opisanih komentara o slikanju, u poređenju sa gornjom studijom i gotovom slikom.

Mnogi ljudi su uveličali činjenicu da je na ovoj slici prikazan Isus kako večera sa svojom „ženom“ Marijom Magdalenom pored sebe. Svakako se slažem da je lik pored Isusa očigledno žena – žena koja nedostaje iz preliminarne studije, osim ako nije ona ta koja skrušenog lica stoji do Isusa, ali da li je to Marija Magdalena? Ili je to neko drugi? Ili bi trag trebao ukazivati na nešto potpuno drugo?

Ali, pre nego što krenem dalje, dozvolite mi da predložim, iz Leonardovih sopstvenih reči, moguće značenje dveju figura, koje se pojavljuju gotovo kao blizanci, okrenute nekako udaljene jedna od druge, a ipak pridružene blizinom ogrnutih ruku koje se odmaraju jedna pored druge na stolu, formirajući „M“, koje nas može odvesti jedan korak dublje:

Užitak i bol predstavljaju se kao blizanci, jer jedno bez drugoga nikada ne postoji; i kao da su sjedinjeni jedno uz drugo, pošto su suprotni jedno drugome. […] Ovo predstavlja Zadovoljstvo zajedno sa Bolom i prikazuje ih kao blizance jer jedno nikada nije odvojeno od drugog. Oni su jedno nasuprot drugom jer se međusobno suprotstavljaju; i postoje kao suprotnosti u istom telu…

Leonardo je takođe imao formule za ruke koje su trebale da se “usklade” sa prirodom diskursa teme slike:

Kada želite da predstavite čoveka koji govori više ljudi, razmislite o temi koju mora da obradi i prilagodite svoje delovanje toj temi. Prema tome, ako govori ubedljivo, neka njegova radnja bude odgovarajuća tome. Ako bi u toj stvari trebalo da iznosi argumente, neka govornik prstima desne ruke drži jedan prst leve ruke, a dva manja su zatvorena; a lice mu se uzbudilo i okrenuo se prema ljudima pomalo otvorenih usta da izgleda kao da govori.

S obzirom na najavu koju je Isus upravo dao na Poslednjoj večeri, aspekt njegovih ruku je najzanimljiviji. Primećujemo pokornu gestu leve ruke, ali desna je zaista interesantna. Tek nakon što sam je malo pogledala, shvatila sam na šta me podseća: Devicu stena. Pogledajmo ruke jednu pored druge:

Mi zapravo vidimo da se Isusova desna ruka na Poslednjoj večeri podudara skoro potpuno sa levom Marijinom rukom u Devici stena. Drugim rečima, ono što su ruke “rekle” na obe slike bila je ista stvar. Ali, naravno, u Poslednjoj večeri, prema „zapletu“ priče, Isus je trebao da uzme komad hleba i uroni ga u činiju zajedno sa Judom, čija ruka takođe doseže na čudan način. Da li je implikacija da je Jovan Krstitelj, u Devici stena, bio neka vrsta “Jude”?

Još jedna kontroverza oko Poslednje večere ima veze sa „anomalijskim rukama“ na slici. Na sledećoj slici napravila sam sken profesionalne fotografije visoke rezolucije koju je na lokaciji u Milanu kupio član Quantum Future škole. (Turisti ne smeju da prave fotografije.) Uvećala sam fotografiju i zaokružila svaku vidljivu ili delimično vidljivu ruku na slici. Postavila sam broj iznad glave svakog pojedinca koji pokazuje koliko ruku ima pojedini pojedinac. Zatim sam presekla sliku tako da je mogu uklopiti na stranicu u dva dela.

Za stolom je trinaest ljudi, a ako prebrojimo ruke, imamo 25, jer je jedna ruka skrivena: ona koja pripada muškarcu sa prstom koji upire prema gore.

Lik koji šapuće uhu ženi identifikovan je kao Sv. Petar. Jedna od ruku koja mu mora pripadati pronađena je kako vrši „kretanje sečenja“ na grlu žene koja sedi pored Isusa.

Očigledno je da je Leonardo nameravao da prenese poruku, jer je dovoljno jasno govorio o kompletiranju tela koje treba da stoje iza drugih tela da bi anatomija bila tačna. Ovde imamo jedinu drugu studiju iz Poslednje večere za koje se zna da postoji, pored ruke Sv. Petra sa slike:

Jasno je da ruka sa nožem i ruka sa pokretom sečenja na vratu žene pripadaju Sv. Petru.

Pogledajmo ponovo šta je Leonardo napisao:

Najprivlačniji je lik koji svojim delovanjem najbolje izražava strast koja ga animira.

…kad jednu figuru postavite iza druge, vodite računa da je nacrtate u celini tako da se udovi koji dolaze ispred bližih figura mogu istaknuti po svojoj prirodnoj veličini i mestu.

Morate pokazati čoveka u očaju sa nožem… Slika ili prikaz ljudskih figura trebalo bi da se napravi na takav način da gledalac lako shvati, pomoću stavova, svrhu u njihovim umovima… Pokreti muškaraca moraju biti takvi da sugeriraju njihovo dostojanstvo ili podlost.

Neka vaš rad izvrši vašu svrhu i smisao. To jest, kad nacrtate lik, dobro razmislite o kome se radi i šta želite da on radi… . Predstavljajte svoje figure u radnji koja je možda prikladna da bi se izrazilo koja je svrha u glavi svakog od njih… Zavist se mora predstaviti sa prezrenim pokretom ruke prema nebu, jer ako bi mogla, upotrijebila bi svoju snagu protiv Boga…

Dakle, sigurno, ne samo da možemo imati „Blizanačke predstave“ u likovima Isusa i ženi sa njegove desne strane kao „ Princip Užitka i Boli“, već i ruku koja drži nož koja izlazi iza Jude Iskariota: “Morate pokazati čoveka u očaju sa nožem…”, i ako pretpostavimo da hleb, euharistija, predstavlja “telo Hristovo”, tada bi delovanje noža nad hlebom mogla biti Zavist čineći “prezirni pokret ruke prema nebu”. Stavite to zajedno sa pokretom rezanja glave i šapatom u uho: zavera, i pojavljuje se prilično neprijatna slika Svetog Petra. Čini se da Petar krije svoje postupke iza Jude.

Zanimljivo.

Dok sam nastavila da proučavam ovu sliku, primetila sam nešto drugo što izgleda prilično upečatljivo:

Ukoliko koristimo ruku s tim nožem, ruku koja kao da nešto seče u predelu ženinog vrata, Isusovu desnu ruku, njegovo čelo i dlan njegove leve ruke kao “tačke,” onda ovde imamo tačnu strukturu sazvežđa Kasiopeja, KAO U OGLEDALU.

Sada, da bi razumeli moguće implikacije ove čudne figure koja je jasno vidljiva na slici, dozvolite mi da ponovim pomalo nejasne informacije o ovoj čuvenoj grupi zvezda, ranije citiranoj u ovom članku.

“Ime zvezde potiče od slike zvezde koju su zamislili arapski narodi i koja se veoma razlikuje od grčke koncepcije sazvežđa”, objašnjava Teske. “Uprkos tome, njegovo arapsko ime ubačeno je u grčku koncepciju Kasiopeje pre oko 400 godina.”

To bi ubacilo arapska imena tačno u vreme da Vinčija i krug povezan sa katedralom Auch. Dakle, sigurno su znali za sledeće:

Arapska imena glavnih zvijezda Kasiopeje daju nam neke nagovještaje o ezoteričkom značenju ove konstelacije, tako među njima imamo:  “grudi”, (schedir-seder?) “ruka”, “kamilja grba”, “koljeno”, i “lakat”, što sve spada u simbole koje nalazimo u mnogim ezoteričkim djelima. Arapi su nazivali cijelu ovu konstelaciju seder drvo. U ranijim vremenima Arapi su smatrali da je ova konstelacija bila “velika ruka umrljana kanom,” a najsjajnije zvijezde su bile vrhovi njenih prstiju.

Što nas ponovo podseća na čudnu, veliku ruku Bogorodice stena, ruku koja je slika u ogledalu Isusove desne ruke na slici Poslednje večere.

Kasiopeja je jedno veoma lijepo sazviježđe na kraju galaksije Mlječni Put i ona je u vezi s nečim što je poznato kao Perzejova Porodica Sazviježđa. Ona se nalazi u zodijačnom znaku Ovna gdje možemo naći zvijezde Shedir, “Grudi”, (zvijezda na Isusovom čelu), Ruckbah, (koljeno) “Ustoličena”, (zvijezda na ruci koja kao da ‘nešto reže’ u visini vrata žene koja sjedi do Isusa), i Dat al-Cursa, “Sjedeća”. Kinezi su nazivali Kasiopeju Ko Taou, ili “prolaz”. Neki su vidjeli u toj konstelaciji oblik ključa.

Negdje u novembru, sredinom noći, Kasiopeju možemo vidjeti direktno iznad naših glava na nebu kao sazviježđe u obliku znaka W…. Posmatrači koji su okrenuti prema sjeveru, tamo mogu vidjeti zvijezdu po imenu “Caph”, što znači dlan ruke, sa leve strane Kasiopejinog obrnutog  “W”.

Interesantno je to što ovdje imamo “palm (dlan) ruke” i “palm(inu) granu”, lociranu kod Isusove ruke sa dlanom okrenutim prema gore? Čudno je to što se za Kasiopeju uvijek kaže da je ona jedno “obrnuto W umjesto više očiglednog M – da li je ovo jedan pokušaj da se “sakrije” ova veza?

1893. W. Bullinger je 1893. godine pisao o Kasiopeji:

Zatvorenik oslobođen, i sada se priprema za svog Muža, Spasitelja. U poslednjem poglavlju smo vidjeli ovu ženu svezanu (Andromeda); ovdje vidimo ovu istu ženu oslobođenu i ustoličenu.

ULUGH BEY kaže da je njeno arapsko ime El Seder, što znači – oslobođen.

Sa rukama žene na Poslednjoj večeri koje su spojene zajedno kao da su „vezane“, a pokret sečenja koji je izvršio Sveti Petar, skrivajući svoj nož, ovde sigurno možemo videti vezu.

U zodijaku Denderah (egipatskom) njeno ime je Set, što znači postavljena je kao Kraljica. ALBUMAZER kaže da je ova konstelacija u davna vremena bila nazvana “kći sjaja“. Čini se da je to značenje riječi Kasiopeja, ustoličena, prekrasna. Njeno ime na arapskom je Ruchba, ustoličena. Isto to značenje ima i kaldejsko ime, Dat al cursa. U toj konstelaciji se nalazi 55 zvijezda, od kojih je pet 3-će magnitude, pet 4-te itd.

Ova prekrasna konstelacija svakog dana prolazi vertikalno iznad Velike Britanije, i lako je prepoznatljiva po svojih pet najsjajnijih zvijezda, koje formiraju nepravilan znak “W”. Ovo sazviježđe sadrži jednu binarnu zvijezdu, jednu trostruku zvijezdu, jednu duplu, jednu četvorostruku i veliki broj nebula. Tycho Brahe je 1572. godine u ovom sazviježđu otkrio u samoj blizini zvijezde k (ispod naslona za ruku ‘stolice’) jednu novu zvijezdu, koja je svijetlila mnogo jače nego Venera. Ona se mogla vidjeti tokom skoro dvije godine a onda je iznenada nestala 1574.-te godine.

Najsjajnija zvijezda, (na lijevoj ‘dojci’), nazvana je Schedir (Hebrejski), što znači – oslobođen. Sljedeća, b (na vrhu ‘stolice’), takođe nosi hebrejsko ime – Caph, što znači – grana; ovo očigledno ima veze sa pobjedničkom grančicom koju ona drži u svojoj ruci. Ona zaista izgleda veoma ushićeno, i kao da se sprema za nešto. Njene ruke, nisu više svezane, one su zaposlene tim aktom uljepšavanja. Svojom desnom rukom ona uređuje svoju odoru, a sa lijevom, kosu. Ona sjedi iznad Arktičkog kruga, i odmah do kralja Kefeja. To je “Nevjesta, Jagnjetova žena, nebeski grad, novi Jerusalim, sudionik nebeskog poziva”.

Kasiopeja je vidljiva tokom cijele noći i cijele godine, ne uzdiže se, niti zalazi, nego beskonačno kruži oko naše zvijezde Sjevernjače [Polaris]. Big Dipper se nalazi na suprotnoj strani pola do Kasiopeje.

Litvanci označavaju zvijezde Kasiopeje kao “Jahač”, ‘Justandis ‘ ili ‘posuda za hranu’ – dojka/grudi? – ili ‘Abakukas,’ ‘Zvijezda’ i ‘Marijina zvijezda’. Ovo nas vodi do onoga što je Sir John Rhys je napisao o Kasiopeji:

Moramo da potražimo pomoć kako bi mogli da odredimo NJENO veličanstvo a da izbjegnemo sve varke koje se nalaze u sintaksi velškog jezika. Samo dva ženska imena mi to sugerišu na jedan prikladan način: Jedno je Tynghed, ‘sudbina ili sreća’, a drugo je Don, majka nekih najnebuloznijih entiteta iz keltske literature.

Gwydion, bard i veliki čarobnjak, i kovač Gofannont, njegov brat, smatrani su sinovima Dona; i tako, u slučaju  Arianrhod-e, Donove kćeri, majke od Ilew, i vlasnika zamka Caer Arianrhod na morskoj obali, nedaleko od praistorijskih humki Dinasa Dinlle…

U irskoj legendi, Don-u nalazimo u irskom obliku njenog imena Danu ili Donu, genitiv je Danaan ili Donaan, i ona je tu skoro jedina uvijek stilizirana kao Božanstvo. Po njoj su velike mitske ličnosti iz irskih legendi bile nazivane Tuatha De Danaan, ili ‘Boginja Plemena Danu’, a ponekad Fir Dea, ili ‘Božanski Ljudi’.

Poslednja faza velške istorije Don-e sastoji se od njenog prevođenja na nebo, gdje bi konstelacija Kasiopeja trebala da sačinjava Ilys Don, ili Don-in Dvor. [John Rhys, Celtic Folklore]

Da li je Leonardo da Vinči ukazivao na Kasiopeju na svojoj slici Poslednje večere? Da li su Marguerite iz Navarre, Rabelais, Nostradamus, Francis I, Anne Bolein i drugi bili deo grupe koja je bila u kontaktu sa „Mi u budućnosti?“

Dakle, da se vratim sada na primedbe o zvezdama koje je Canseliet napravio razdvojeno u 20 godina, koje, jedna pored druge, otkrivaju nešto prilično čudesno:

Iz PRVOG izdanja: Ja znam, ne zbog toga što sam to sam otkrio, nego što me je u to uvjerio autor prije više od 10 godina, da je ključ glavne zagonetke dat prilično otvoreno u jednoj od figura, koje ilustruju sadašnji rad. A taj se ključ sastoji prilično jednostavno u jednoj boji koja se otkriva majstoru odmah od prvog rada.

Pretpostavljam da je čitalac do sada shvatio da su Canseliet i Fulcanelli veoma lukavi. I tako, gledamo u ovaj trag i pokušavamo da shvatimo šta Canseliet govori. On kaže da je trag u „figuri koja ilustruje sadašnje delo“, da je otkrivena „odmah od prvog dela“, a u predgovoru drugog izdanja dodaje trag da nas tema zvezde „vodi direktno u Fulcanellijev tekst” govoreći da je “moj Učitelj od samog početka zadržao na primarnoj ulozi zvezde… “

Ponovo se okrećemo samom početku Fulcanellijevog teksta:

Najači utisak iz mog ranog djetinjstva – imao sam sedam godina – jedan utisak koji mi je jasno ostao zabilježen u memoriji, bile su emocije izazvane u mom mladom srcu kad sam ugledao jednu gotsku katedralu. Ja sam momentalno bio opčinjen njome. Bio sam u jednoj ekstazi, pogođen divotom, nesposoban da se odvojim od te veličanstvenosti, od magije jednog takvog sjaja, takve jedne veličine; takva jedna intoksikacija usljed nečega božanstvenijeg od ljudskog djela.

Varro, u svojom djelu Antiquitates rerum humanorum, pominje legendu o Eneju koji spašava svog oca i njegove kućne bogove iz požara u Troji, i kako oni nakon jednog dugog putovanja, stižu na polja Laurentuma, koja su bila cilj njihovog putešestvija.

„Laurente (Laurentium) je kabalistički naziv za l’or enté (nakalemljeno zlato). I mi smo zaista vođeni do boje!

Abbe Boudet:

Ausci su lako postali vešti u radu sa zlatom; ovaj metal je bio gotovo kao korov u njihovoj regiji, a različiti istoričari kažu da su pohlepni grčki i feničanski trgovci, vraćajući se u svoje zemlje, koristili zlato sakupljeno u Pirenejima za balast u svojim sudovima.

Da li je Da Vinčijev kod takođe i Misterija katedrala do koje nas je vodio Fulcanelli?

---

Patrick Riviere, alhemičar, učenik Eugene Canselieta, učenik Fulcanellija:

U svom izlaganju, Laura Knight-Jadczyk dotiče se dva snažna dela naučnika-alhemičara Fulcanellija: Misterija Katedrala i Alhemijska Boravišta. Svoje veliko znanje ona koristi za nastavak njegovog rada. […]

Što se njenog nadahnuća tiče, šta možemo reći, i odakle bi ono moglo doći, ako ne od Svetlosti zvezda? [Predgovor Patricka Riviera iz Tajne Istorije Sveta]